سرای غزل

زَخمی زِبون (محلّی)

دَ سالِس دِلوم میخاد دو روز بِرَم یِه جَی سِفَر
نَه  غلاغ  پَر  بِزند  اونجا  نه  حَتّا  یِه  بَشَر

اَنزِه  کا مَ  از  خودوم  شدم  فِراری  نَگِمون
شاغال از سایه خودش رَم بوکوند توو باغا دَر

با دُوا سُرخی مِگِه زَخمی زِبون جاخود می یاد
کا  نِصیحَت  می کونی  انزِه  منا  با  دَردِسَر

بی پدر عَینی توو قَحطی از دَسوم چَپو میکرد
حسنی اَی توو دَسوم یِوَخ می دید نونا شیکَر

روزگار از چِشا گوشمون آخِروش دَر می یاوُرد
دِلخوشی می کردیم اَی سالی یِه بار سینزَ بِدَر

یِه  نِفَر  توو  کُلّی  زَندِگیم  یِکِش  دِلما چُولید
آ  هامون  دَرِد  مَنا  هِی می کشد ایوَر اووَر

عاشِقی  جِوونا  این  دوره  به  یِمّا  نِمکشد
اوروزا چجوری بود دِلچی یاشون دَس یِه نِفَر؟

اَنزِه ناشُکری نکون واسع اَگِر دِلود می خاد
کا بیشِز  این، جا دَرِد دربه دری تو کَلّه گَر

#سید_علی_کهنگی مهر 1403
@sayedalikahangi